بررسی عنصر روانی در حقوق کیفری بین المللی

بررسی عنصر روانی در حقوق کیفری بین المللی    عنصر روانی در جنایات بین المللی  برای اولین بار در ماده 30 اساسنامه دیوان کیفری بین المللی مطرح گردید و این در حالی بود که دادگاه های کیفری  بین المللی از سال 1945 تا تاریخ نگارش اساسنامه هم چنان در حال فعالیت بودند بدون این که در اسناد بین المللی از عنصر روانی جنایات بین المللی اسمی برده شده باشد. عدم ارایه تعریفی از عنصر روانی جنایات بین المللی به این علت است که مخصوصا در جرم نسل زدایی تاثیر عنصر مادی جرم و قصد مرتکب فقط بر صدمه زدن و نابودی شخص قربانی نیست بلکه گروهی که قربانی در آن عضویت دارد(گروه قومی نژادی و...)نیز جزء قصد مرتکب بوده است بنابراین تاثیر نهایی بر گروه مورد نظر مورد بحث می باشد.بنابراین با توجه به این که سوء نیت خاص مجرم بیشتر متوجه گروه انسانی است تا خود شخص قربانی ، ارایه عنصر روانی جرایم بین المللی کاری سخت و مشکل مینمود تا این که در ماده 30 اساسنامه به این امر مهم پرداخته شد. بنابراین رسیدن به یک تعریف جامع و عام الشمول از عنصر روانی جنایات بین المللی نیازمند حصول توافق بین المللی بود که از جانب دیگر رسیدن به متنی قابل توافق مابین کشورهای مختلف با ساختارهای مختلف حقوقی کاری سخت می نمود که در نهایت سندی که عنصر روانی جنایات بین المللی را  تبیین نمود تبدیل به ترکیبی از دو  سیستم حقوقی عرفی و حقوق نوشته شده که میتوان از آن به عنوان نمونه مثال زدنی از منبع سوم حقوق بین المللی یاد کرد و آن را نمونه واقعی اصول کلی حقوقی مورد قبول ملل متمدن دانست.به هر روی در این مقاله سعی شده است تا از مطالعه تطبیقی هر دو سیستم و بررسی ماده 30 اساسنامه رم به تفسیری صحیح و کاربردی از چگونگی شکل گیری ماده 30 برسیم.